Ας δούμε κάποια βασικά πράγματα εν συντομία, για τις ηρωίδες και μούσες του βιβλίου μου “Στις πολιτείες της Γυναίκας”, τις αμαζόνες, όπως τις αποκάλεσαν. Παρεμπιπτόντως η λέξη αμαζόνες παραπέμπει και στον Αμαζόνιο της Αμερικής, συν τοις άλλοις. Πως όμως αποκαλούσαν οι ίδιες, τις εαυτές τους; Δεν το γνωρίζουμε. Όπως δεν γνωρίζουμε ακόμα πολλά πράγματα για εκείνες, τα οποία να είναι αποδεδειγμένα απόλυτα, με αδιάσειστα επιστημονικά στοιχεία. Αυτό όμως που σίγουρα γνωρίζουμε είναι ότι γυναίκες-πολεμίστριες, αναφέρονται σε θρύλους και παραδόσεις πολλών και διαφόρων λαών όπως π.χ. των Κινέζων, λαών του Καυκάσου,της Αφρικής και άλλων, όχι μόνο των Ελλήνων.
Το γεγονός ότι στην αρχαιότητα υπήρχαν αναφορές για γυναίκες- πολεμίστριες σχεδόν, σε κάθε ήπειρο του τότε γνωστού αρχαίου κόσμου, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είτε οι γυναίκες αυτές ζούσαν νομαδικα και μετακινουνταν συνεχώς, η ότι ίσως, πρόκειται για διαφορετικές ομάδες γυναικών, οι οποίες άλλες ζούσαν σε μικτές κοινωνίες ως ισοτιμες με τους άνδρες η και σε μητριαρχικες κοινωνίες και άλλες ομάδες γυναικών (όπως λόγου χάρη οι αναφερόμενες γυναίκες της Θεμίσκυρας, αρχαίας πόλης που βρίσκονταν στην σημερινή Τουρκία) ζούσαν οργανωμένες σε αποκλειστικά γυναικείες κοινωνίες από συνειδητή επιλογή τους.
Στην ποιητική μου συλλογή όπως και έχει όμως, επέλεξα καθοδηγούμενη απ’την καρδιά μου και την εσωτερικοτητα μου, να τις φέρω κοντά σας έστω και συμβολικά ως μία παγκόσμια , ενιαία κοινότητα ελεύθερων και ανεξάρτητων γυναικών, οι οποίες ήθελαν να ζήσουν και ζούσαν αυτόνομες και ελεύθερες στις κοινότητες τους, με τον τρόπο ζωής που τις εξέφραζε, τονίζοντας ακριβώς αυτή τη διαχρονική ενότητα σε τόσο σημαντικά κοινά, το κοινό μας πεπρωμένο, την πνευματική και σπουδαία κληρονομιά τους σε μας και τις επόμενες, χωρίς φυλετικους ή άλλου είδους διαχωρισμούς. Και αυτή είναι η ουσία αυτού του μύθου, ή “μύθου”, όπως θέλετε πείτε το, κατά την άποψή μου.
Εδω και πάρα πολλά χρόνια έχουν έρθει στο φως κάποια αγγεία και διάφορα άλλα ευρήματα στον ελλαδικό χώρο που απεικονίζουν μάχες μεταξύ Ελλήνων και Αμαζόνων και υπάρχουν αναφορές, ότι αρκετές φορές έρχονταν σε σύγκρουση και πόλεμο.
Ο Ηρόδοτος, ο Διόδωρος Σικελιωτης και κάποιοι άλλοι ιστορικοί, αρχαίοι συγγραφείς, αναφέρουν κάποια στοιχεία για εκείνες ,είτε πραγματικά είτε φανταστικά, βεβαίως πάντα υπό το πρίσμα της πατριαρχικης αντίληψης, αυτής που ανέκαθεν “δαιμονοποιει” την γυναίκα και εξιδανικευει την ίδια ώρα, φαλοκρατικες συμπεριφορές, χαρακτήρες, νοοτροπίες και συστήματα. Γεγονός το οποίο με αποτρέπει προσωπικά, στο να θεωρώ όλες τις πληροφορίες που μας δίνουν για εκείνες ως αντικειμενικες ή και πραγματικές.(Χρειάζεται πάντα η κριτική σκέψη και η διάκριση). Έχω όμως αναφερθεί ήδη σε αυτό, αρκετά αναλυτικά νομίζω, σε κείμενο μου με τίτλο “Για τις Αμαζόνες μας”, οπότε δεν θα επεκταθώ περισσότερο εδώ.
Εχουν βρεθεί και κάποια αγγεία επίσης που επάνω τους, αναφέρονται μερικά ονόματα Αμαζόνων, τα οποία είναι περιγραφικά, δηλαδή θυμίζουν ινδιάνικα ονόματα. Κάποιες-οι ισχυρίζονται ότι αυτά τα ονόματα αναφέρονται ως παρατσούκλια..Προσωπικά όμως θεωρώ, ότι μάλλον πρόκειται για κανονικά ονόματα, λαμβάνοντας υπόψη ότι πρόκειται για πανάρχαιους, προϊστορικους κόσμους και πολιτισμούς, άρα το πιθανότερο και το πιο λογικό θα ήταν κατά την άποψή μου, τα ονόματα τους να ήταν περιγραφικά.
Επίσης ανασκαφές που έχουν γίνει στο Αζερμπαϊτζάν, τη Ρωσία και κοντά στα σύνορα του Καζακστάν, τα προηγούμενα χρόνια, έχουν φέρει στο φως κάποιους τάφους με οστά θαμμενων γυναικών με τόξα και βέλη,γεγονός που δείχνει ότι ήταν πολεμίστριες. Στο σημείο αυτό, θα σας παραπέμψω όμως για πιο πολλές λεπτομέρειες αυτών των ανασκαφών στην ιστορικό κα Bettany Hughes, που έχετε την δυνατότητα να αναζητήσετε και να διαβάσετε συνεντεύξεις της για σχετικές έρευνες στο διαδίκτυο.Γενικά με μία προσεκτική αναζήτηση και μελέτη σχετικών βιβλίων αν ενδιαφέρεστε, θα βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες και σχετικές πηγές Χρειάζεται ωστόσο μία στοιχειώδη προσοχή ώστε οι πηγές και η βιβλιογραφία να είναι όσο το δυνατόν ακριβείς, αντικειμενικές και αξιόπιστες.
Προσωπικά θεωρώ ότι μέσα σε κάθε μύθο υπάρχουν κρυμμένες αλήθειες, τις οποίες ίσως μπορέσουμε να ανακαλύψουμε, ξεχωριζοντας τις, μέσα από προπαγάνδες και ανακρίβειες, χρησιμοποιώντας πάντοτε σε ότι ακούμε ή διαβάζουμε την κριτική μας σκέψη και ικανότητα. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.
Αν με ρωτούσατε αν πιστεύω ότι οι γυναίκες αυτές ήταν μόνο μύθος ή αν υπήρξαν όντως κάποτε, θα σας απαντούσα ξεκάθαρα, πάντα οδηγούμενη απ’την καρδιά και τη ψυχή μου, ότι ναι, προσωπικά νιώθω, αισθάνομαι, πιστεύω ότι οι γυναίκες αυτές όντως υπήρξαν. Μάλιστα πίστεψα στην ύπαρξη τους από την πρώτη κιόλας στιγμή, όταν διάβασα για πρώτη φορά για εκείνες, στα παιδικά μου χρόνια.
Όμως μύθος ή “μύθος”, όπως και να έχει, αυτές οι αγαπημένες, μακρινές προγόνισσες της καρδιάς μας, αυτές οι άγνωστες, αλλά τόσο γνώριμες στις ψυχές μας και τόσο δικές μας γυναίκες, είναι σίγουρα ζωντανές μέσα μας, σε ολόκληρο το είναι μας και παντοτινό μας κομματι. Το πανάρχαιο κάλεσμα της μητέρας προς την κάθε θηλυκότητα αλλά και προς όλη την ανθρωπότητα στην ουσία, είναι αιώνιο, διαχρονικό.Μένει μονάχα εμείς να το νιώσουμε, να το αφουγκραστουμε, κλείνοντας απλά τα μάτια και μένοντας σε απόλυτη ησυχία. Ψάχνοντας πρώτα μέσα μας και έπειτα έξω από μας. Ψάχνοντας. Συμβολικά και κυριολεκτικά.
Σας προσκαλώ σε ένα ταξίδι ψυχής λοιπόν, μέσα από το βιβλίο μου, ένα ταξίδι μαζί μου. Πέρα από τόπους και χρόνο. Πέρα από σύνορα, διαστάσεις, κόσμους. Πάμε πίσω στις μνήμες… Στον δικό μας παράδεισο. Στη γη της μητέρας… Ακούγοντας το ιερό, το παντοτινό της κάλεσμα, στο διάβα τόσων αιώνων :
“Αίμα απ’το αίμα μου και σάρκα απ’τη σάρκα μου, πάρε τις μνήμες μου και ψάξε…!
Αίμα απ’το αίμα μου και σάρκα απ’τη σάρκα μου, έλα στο χώμα μου, έλα στο χώμα μου και σκάψε…!”
Αφήστε μια απάντηση