Γράφει η Χριστίνα Μαργέτη
Κάποιες-οι προτιμούν το χειμώνα, άλλες-οι το καλοκαίρι. Δεν σας κρύβω ότι στα νεότερα χρόνια της ζωής μου, μου άρεσε περισσότερο ο χειμώνας. Έπειτα μεγαλώνοντας αγάπησα περισσότερο το καλοκαίρι και αντιπάθησα τους χειμώνες. Μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο όμως κατάλαβα ότι τελικά, κάθε εποχή έχει την δική της ομορφιά.
Το φθινόπωρο τα πάντα αρχίζουν να γαληνεύουν, να αναπαύονται. Σαν να ετοιμάζονται λες, για το χειμώνα που θα ακολουθήσει. Αρχίζουν να κουρνιάζουν τεμπέλικα και γλυκά τα πλάσματα της γης. Αρχίζουν οι ποτιστικές βροχές που ξεδιψούν τη γη, μας νανουρίζει γλυκά ο ήχος, η ευωδιά. Το δροσερό αεράκι που κάποιες φορές γίνεται πιο έντονο. Κάποια δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους κατά γης και τυλίγονται ήρεμα στην ατάραχη γαλήνη της ύπαρξης τους. Έχει μια γλυκιά θαλπωρή το φθινόπωρο, σίγουρα. Στα σπίτια μας μετά τα μέσα του Νοεμβρίου ή και στα τέλη, αρχίζουμε να ανανεώνουμε το χώρο μας, να τον ντύνουμε όμορφα, ζεστά με χαλιά και υφάσματα, να φέρνουμε ίσως κάποια έπιπλα πιο κοντά, να τα ετοιμάζουμε για το χειμώνα που θα έρθει.
Έρχεται ο μαγικός Δεκέμβρης με τα στολίδια και τα δώρα του, με τις λιχουδιές και τα παραμύθια του, ως πρώτος του χειμώνα, εγκαινιάζει την εποχή που ακολουθεί. Εποχή που έχει και αυτή σίγουρα, τα καλά της. Μας κάνει να νιώθουμε και να εκτιμούμε την θαλπωρή και την ζεστασιά του σπιτιού μας, το ζεστό καφέ ή το τσάι στις αγαπημένες μας κούπες, το γλυκό “χουχούλισμα” κάτω από τις κουβέρτες, το παιγνίδι και τις αγκαλίτσες με τις γατούλες ή τα σκυλάκια μας, τα ζωάκια μας γενικότερα. Τα αλμυρά και τα γλυκίσματα που απολαμβάνουμε χαζεύοντας τις ταινίες με παρεούλα ή και χωρίς, τα κεράκια ρεσο που ίσως ανάβουμε, τα στικ με τις ωραίες ευωδιές που προσδίδουν περισσότερη θαλπωρή και θετική ενέργεια στους χώρους μας. Τα βιβλία που αγοράζουμε για να διαβάσουμε και τα ψώνια γενικά που κάνουμε, τα οποία μας δίνουν χαρά και την αίσθηση του καινούργιου, της ανανέωσης.
Θα ξεφύγω για λίγο απ’ το θέμα που γράφω, για να πω ότι σε μέρες που έχει πολύ κρύο, δυσμενείς εξωτερικές συνθήκες, χιόνι, δεν σας κρύβω ότι ο νους μου πηγαίνει πάντα στους ανθρώπους που δεν έχουν μία στέγη, ένα σπίτι και με λυπεί πολύ αυτή η σκέψη. Θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός, στον πλανήτη μας, να έχουν αφεθεί άνθρωποι στην τύχη τους εν έτη 2024 και οι κυβερνήσεις να μην έχουν φροντίσει ακόμα, να μην υπάρχουν πουθενά άστεγες, άστεγοι άνθρωποι αλλά όλες και όλοι να έχουν το αυτονόητο, μία στέγη, ένα σπίτι! Τουλάχιστον χάρη στην ευαισθησία κάποιων ανθρώπων, δήμων, Μ.Κ.Ο, οργανώσεων, φορέων, ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι χώροι που μπορούν να πάνε οι άνθρωποι που το χρειάζονται. Ειδικά για τις ημέρες των ακραίων καιρικών φαινομένων, φροντίζουν οι περισσότεροι φορείς, δήμοι, τουλάχιστον να παρέχουν δωρεάν ασφαλής και θερμαινόμενους χώρους. Οπότε αν δούμε κάποια/ον άστεγη/ο μπορούμε να την-τον ενημερώσουμε και να την-τον παροτρύνουμε να απευθυνθεί εκεί και να μην μείνει έξω, στους δρόμους με τέτοιο κρύο.
Επανέρχομαι τώρα στο θέμα. Έρχεται η Άνοιξη αυτή η ευλογημένη εποχή, που ανθίζει τα πάντα και τις καρδιές μας ακόμα. Ο καιρός γίνεται καλός, τα λουλούδια ανθίζουν, πρασινίζουν οι κήποι, η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει, βγαίνουμε απ’ τα καβούκια μας, είναι ο πιο ιδανικός καιρός για άφθονους περίπατους, για βόλτες στη φύση, για εκδρομές, για έστω και μονοήμερες μικρές “αποδράσεις” και για ενασχόληση με χόμπι που αγαπάμε. Γινόμαστε και εμείς περισσότερο εξωστρεφής, γινόμαστε περισσότερο αυτό που λέμε “έξω καρδιά ” σαν τη φύση. Η ημέρα της γυναίκας, της μητέρας, η εργατική πρωτομαγιά, το Πάσχα, τα στεφάνια του Μάη…
Και η άνοιξη με το τέλος της, μας εισάγει στο υπέροχο μας καλοκαίρι, όπου η μέρα γίνεται ακόμα πιο μεγάλη, εμείς περισσότερο εξωστρεφής. Έχουμε μαζέψει χαλιά, κουβέρτες στα σπίτια, αγοράζουμε καινούργια ρούχα για την καλοκαιρινή σεζόν, μαγιό, πετσέτες, αντηλιακά, ντυνόμαστε ελαφρά και ανέμελα, απολαμβάνουμε τις παραλίες, τις θάλασσες, αφηνόμαστε στη μαγεία και τα οφέλη του νερού και του ήλιου. Απολαμβάνουμε τη φύση ,τα μοναδικά ηλιοβασιλέματα, την υπέροχη θέα της πανσελήνου στη θάλασσα, η από όπου αλλού μπορούμε να τις χαζεύουμε, τις βόλτες, τις συναυλίες, τα ταξίδια που μπορούμε να κάνουμε – αν βέβαια μπορούμε – τις διάφορες εκδηλώσεις που μπορούμε να παραστούμε, τα παγωτά ,τα φρέσκα λαχανικά εποχής απ’ το χωριό στις σαλάτες μας (εάν έχουμε συγγενείς, ή τυχόν φίλες και φίλους στην επαρχία ή απλά σπίτια με κήπους) τα καλοκαιρινά φρούτα, τους δροσερούς χυμούς και τα κοκτέιλ, καθόμαστε περισσότερο έξω στα μπαλκόνια μας, τις αυλές, στις ταράτσες, ή τις βεράντες μας.
Όλα τα παραπάνω μαζί με την καλοκαιρινή άδεια μας, την ξεκούραση μας, τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μας, με τις ίσως λιγότερες ημέρες/ώρες εργασίας (δεν συμβαίνει πάντα αυτό όπως καταλαβαίνουμε, κάποιοι άνθρωποι εργάζονται το ίδιο ή και περισσότερο τα καλοκαίρια) συνθέτουν τους προσωπικούς μας παραδείσους. Και ξαναέρχεται το φθινόπωρο πάλι και ο ίδιος κύκλος από την αρχή. Γιατί όλα είναι κύκλος. Και αυτή είναι η ομορφιά. Φαντάζεστε να είχαμε μόνο μία εποχή, ίδια για πάντα; θα ήταν βαρετό τελικά… Θα ήταν σίγουρα βαρετό τώρα που το σκέφτομαι…
Αφήστε μια απάντηση